Dangerously in Love

"D-derek tumakas ka na!" sigaw ni Agent Romero kay Derek.

"Hindi puwede hindi kita puwedeng iwan dito. May sugat ka." Pagmamatigas niya. Pilit niya itong itinayo pero itinulak siya nito papalayo.

"Makinig ka h-indi ka puwedeng mamatay dito, importante ka sa amin. Huwag nang matigas ang ulo. Kahit ngayon lang makinig ka sa akin. Kaya ko ang sarili ko." Pakiusap na nito. Hirap na itong magsalita at malalim na rin ang paghinga nito.

"Sige pero babalik ako, hihingi lang ako ng tulong." Halos maiyak na siya dahil alam niyang malalim ang tama ng bala sa may hita nito. Ito rin marahil ang dahilan kung bakit ito nagpapaiwan dahil magiging mabagal lang ang pagtakas nila. At siguradong maabutan lang sila ng mga humahabol sa kanila.

Kaya kahit labag sa loob umalis siya para iwan ito. Hindi pa siya masyadong nakakalayo nang makarinig siya ng mga putok ng baril.

Lalo siyang nagmadali sa pagtakbo. Huli na para bumalik o magsisi sa ginawa. Ang kailangan niya makalayo pagkatapos ay humingi ng tulong.

Kahit di niya alam ang direksyong tinatahak walang lingong-liko siya sa pagtakbo. Nakasalalay ang buhay niya dito. Hindi siya puwedeng mamatay ngayon. Hindi pa siya handa.

Pero kahit anong bilis ng pagtakbo niya ay palapit nang palapit pa rin ang mga hakbang ng mga paa na humahabol sa kanya. Pati ang mga boses ay tila palakas nang palakas.

"Siguradong malapit lang yon hanapin nyo sya at patayin." Parang katabi na lang niya ang boses. Mas lalong binilisan ni Derek ang pagtakbo. Hanggang sa makarating siya isang mataas na pader.

Wala na siyang kawala. Mamamatay na siya.

"Ayun sya! Barilin nyo."

"Pinsan huy gising na. Malapit na tayo." Tawag sa kanya ni Jon. "Sarap ng tulog mo ah." pansin nito.

Dahan-dahan na dinilat ni Derek ang mga mata. Tumingin siya sa pinsan na nagdadrive para sa kanya. Nagising siya sa pagtawag nito.

Ito ang sumundo sa kanya sa airport. Halos dalawang oras pa lang siyang nakakabalik sa Pilipinas. Kahit siya nga halos hindi pa makapaniwala na he really is back.

"Ilang taon na nga ba mula noong umalis ka?" tanong nito.

"Six years." Maiksi niyang sagot.

Anim na taon na mula ng umalis siya ng Pilipinas at namalagi sa Amerika. Yon ay sa kahilingan na rin ng kanyang amang lubha ang pag-aalala sa kanya.

Pumayag siya agad sa suhestyon nito dahil gusto niyang makatakas sa mga bangungot na siya rin naman ang may kagagawan. Sa Amerika he found temporay relief at naipagpatuloy niya ang buhay kahit papaano.

Pero ngayong nagbalik na siya, napanaginipan na naman niya ang ginawa niyang pagtakas sa mga humahabol sa kanya noon.

Kahit namatay na ang mga nagtangka sa buhay niya hindi pa rin siya tuluyang makalaya sa mga bangungot.

"Kumusta na ang Papa? Tanong na lang niya sa pinsan para maiwasang isipin ang nakaraan.

"Ayon hinihintay ka na. Excited na iyon. Will you be staying here for good?" tanong nito.

"Hindi ko pa alam. Depende siguro sa mangyayari at kung napatawad na ba talaga ako ni Papa sa mga kagaguhan ko noon." sagot niya dito.

Ang totoo ay may plano na siyang magbalik noon pa dahil may gusto siyang asikasuhin, isang unfinished business.

"Huwag kang mag-alala matagal ka nang napatawad ni Tito at matagal ka na nung gustong makita. At ako rin i'm glad you're finally back pinsan. Hininto na nito ang sasakyan. "We're here." anunsyo nito.

Bumaba na siya ng sasakyan. Isang malaking maleta at balikbayan box lang naman ang dala niya. Pasalubong sa mga kasambahay na sakit din sya ng ulo noon.

"Sige pinsan may lakad pa ako. Kumusta mo na lang ako kay Tito." Paalam nito.

"Sige ingat sa'yo date mo." Biro niya dito. "At salamat sa paghatid." Tumango lang ito at ngumiti pagkatapos ay pinaharurot na ang sasakyan.

Siya naman ay tuluyan nang pumasok sa mansion. Sinalubong agad siya ng mga katulong na hindi naman niya kilala except sa ilang dekada na nilang katiwalang si Mang Ising. Marami na rin pala talagang nagbago.

Binati niya ito. "Hindi man lang kayo tumanda kahit isang taon."

"Welcome back po senorito." balik tugon nito. Konting ngiti lang ang ganti nito. Hindi masyadong pinahahalata na masaya ito sa pagbabalik niya.

"Nasaan ang Papa?" hanap niya sa amang si Don Renato.

"Nasa study po niya senorito." Pormal pa rin talaga ito makipag-usap. Ganoon naman talaga sila sa bahay. Ang mama lang naman niya ang nagbibigay ng buhay sa bahay na iyon kaya nang mamatay ito parang tianakasan na rin ng sigla ang buhay nila.

"Salamat. Mamaya bibigyan ko kayong lahat ng pasalubong." At pagkatapos ay tuloy-tuloy na siyang pumasok sa study ng kanyang ama. Nakabukas yon kaya hindi na siya kumatok.

"I thought you're sick. You should be in your bedroom," alanganing pagbati niya dito.

Pormal sila ng ama sa isa't-isa. No hugs nor kisses not even a simple greeting. They don't even deal with small talk. Ganoon sila noon sa bahay.

Kaya medyo nagulat siya ng ngumiti ito nang makita siya. "Welcome back Hijo sa wakas nagbalik ka na."

"So I assume you're fine." Ngumiti na rin sya.

"Well I am fine, but I'm sick of being alone in this house. Kung hindi ko pa pinasabing may sakit ako hindi ka pa uuwi." May himig tampo sa boses nito.

"You're the one who wants me to go to the US in the first place." Paalala naman niya dito.

"Ako nga ang may gusto pero hindi ko naman sinabi sayo na doon ka na habambuhay. But I think nakabuti sayo ang malayo ng ilang taon. You look well my son. I hope you're ready to take care of our business here. Alam mo namang ikaw lang ang kaisa-isa kung anak."

"Hindi pa ako sigurado Papa." pag-amin niya dito. Bago siya umuwi ay bumili sya ng isang bachelor's pad. Tuwing weekend lang siyang dadalaw sa mansyon. Masyado na syang sanay mag-isa.

"Then you better make a decision soon hindi na ako bumabata."

"I'll give you my answer soon pero let me just take care of some personal business first.

"Bahala ka. Im just glad you're back." And the old man smiled again.

He looked genuinely pleased to see him. Lumapit siya dito and for the first time in many years niyakap niya ito.

"Sorry sa lahat Papa." Bulong niya dito.

"It's all right. I'm just happy to have my son back."

Ngumiti lamang siya at sinamahan na niya itong bumalik sa sariling silid.