Dangerous Touch

Masayang magkahawak kamay ang dalagang si Jonah at ang binatang si Zeno habang naglalakad at nagmamasid sa tabing ilog. Ito ang huling magkakahawak kamay ang dalawa dahil aalis na mamaya ang dalagang si Jonah patungo sa States upang doon muna pansamantagal manirahan ang kaniyang mga magulang. At doon din siya mag-aral.

"Kapag sumama ka sa kanila paano na ako? Kailan muli tayong magkikita?" magkasunod na tanong ni Zeno kay Jonah. "Huwag kana kayang sumama sa kanila. Dito ka nalang sa akin."

Magkalapit barangay lang sila ni Zeno. Limang taon na sila dito sa Pilipinas at mamayang gabi ay babalik na sila sa State upang doon manirahan. Apat na taon na ang tagal ng kanilang relasyon ni Zeno going strong parin sana pero aalis na kasi siya.

She's seventeen and his twenty three. Anim na taon ang agwat ng kanilang edad. Pero hindi iyon naging hadlang para sa relasyon nilam.

Jonah inlove with Zeno since senior high school. Grade–11 siya noon at college student naman si Zeno. At ngayon mag-aaral siya sa States para sa pangarap niyang maging police–agent–army.

Ngayon nga ay ayaw na siyang pasamahin ni Zeno sa pag-alis ng kaniyang mga magulang patungo sa States. Ayaw din naman niyang umalis sa tabi ng binata pero masyado pa siyang bata para umasa kay Zeno.

Simula ng maging sila ay halos hindi na sila maglayo. Palagi ang hiling nito ay 'huwag mo akong iiwan.'. Pero kailangan parin niyang lumayo sa tabi nito.

Sumandal si Jonah sa dibdib ni Zeno. "Kung pwede lang na huwag na akong umalis, at dito nalang ako sa tabi mo habang buhay. Bata pa tayo para sumama ako sa'yo."

"Kaya kitang pakainin kapag hindi ka sumama sa magulang mo. Magsama tayo. Nasa tamang edad na ako para makakuha ng trabaho ." makulit na saad nito.

"Paano mo ako papakainin-"

"Maghahanap ako ng trabaho. Kahit magka-anak tayo kayang-kaya ko kayong buhayin."

"Iyon na nga e. I'm just seventeen madami pa akong pangarap sa buhay na kailangan na tuparin."

"Kaya kitang pakainin, kahit mag-aral kapa kaya kitang papasukin sa gusto mong paaralan." Madiin na saad nito ramdam din niya ang bahagyang paghigpit ng kapit nito sa kamay niya. "Kung alam kung aalis ka pala, sana hindi nalang kita nakilala. Sana hindi nalang kita niligawan. Tsk. Mahal mo ba talaga ako?" may hinanakit na saad nito.

"Oo naman-"

"Kung talagang mahal mo ako katulad ng sinasabi mo hindi ka aalis sa tabi ko. Hindi mo ako iiwan–"

"Zeno. Bata pa ako para sumama sayo. Kung talagang mahal mo din ako. Papayag kang umalis ako. Pero hihintayin mo ako. Sa oras na bumalik ako at may maayos ka ng trabaho at kaya mo na akong buhayin tulad ng sinasabi mo. Magpakasal tayo. Saka tayo magsama. Kapag may maipagmamalaki na ako sa'yo saka ako babalik sa'yo." Gusto niyang maintindihan ng kasintahan ang kaniyang ipinupunto. Mahal niya ang kasintahan, gusto niya itong makasama pero hindi pa ito ang panahon para magsama sila.

"Ano ba ang pangarap mo na hindi mo masabi sa akin? Hindi mo ba kayang gawin iyon kahit nasa tabi mo ako?" He gripped my wrist tightened. "Alam kung anim na taon ang layo ng edad ko sa'yo. Kaya ba gusto mong umalis para makahanap ka ng iba?" nagtatagis ang bagang nito. "Tama ka bata kapa nga. Immature ang ugali. Sarili ang inuuna, kahit na may boyfriend hindi naman ipina priority. Bakit ba kasi ako pumasok sa isang relasyon na ito?"

Nanubig ang mga mata niya. Alam niyang sarado ang isip ng kasintahan niya ngayon. Pero masyadong masakit ang lumalabas na salita sa bibig nito.

Nakita niyang tumingin ito sa luha niyang bumagsak sa pisngi niya. "I Love You Jonah Mansueto kaya nga kahit anim na taon ang agwat ng edad natin okay lang sa akin. Minahal kita. Ayoko lang naman na iwan mo ako."

Napangiwi siya. "Zeno nasasaktan ako–"

"Masakit diba? Mas masakit ang nararamdaman ko ngayon."

Napahawak siya sa braso nito. "Z-Zeno b-bitawan m-mo ako." Masakit na ang pagkakahawak nito sa kaniya kaya pilit niyang inilalayo dito ang pulsuhan niya. "Mahal kita Zero Nicholas Erickson Ollford-"

"Hindi totoo iyan." Matalim ang mga mata nitong nakatingin sa kaniya. "Kung mahal mo ako hindi ka aalis. Hindi mo ako iiwan.." may luhang tumulo sa mata nito. "Kapag sumama ka sa magulang mo paalis ng Pilipinas ibig sabihin non hiwalay na tayo."

Napahikbi na siya sa sinabi nito . "Zeno hintayin mo naman ako. Babalik naman ako e–"

Wala nang emosyon ang mga mata nitong nakatitig sa kaniya. "Kapag umalis kana kakalimutan ko ring may Jonah Mansueto akong nakilala at minahal. Buburahin ko sa puso ko ang pagmamahal ko sa'yo." Pagkasabi nito ang mga masasakit na salitang iyon ay umalis na ito. Iniwan siya nitong umiiyak.

Gusto niyang makausap ng matino ang binata. Gusto niyang ipaintindi dito ang mga nais niya. Pero paano na? Oo mahal niya ito pero masyadong bata pa siya para magsama sila sa isang bahay. Ayaw niyang kuhain sa binata ang pangarap nito. She's seventeen and his twenty three. Too young to survive in this poor world.

Bagsak ang balikat niyang umuwi sa kanilang tahanan. Hindi niya alam kung si Zeno ba ay nakauwi na dahil ilang minuto ang lalakarin para makarating sa bahay nito. Panay ang silip niya kung dumadaan na ba ito pauwi doon sa kanila.

She desperately want to talk to him. Gusto niyang patuloy parin ang relationship nila kahit na LDR pero hanggang sumapit ang nakatakdang oras ng pag-alis nila ay walang Zeno na dumaan. Walang Zeno na nagpakita sa kaniya.

Wala siyang nagawa kundi ang umalis ng Pilipinas na mabigat ang dibdib.

Habang nakasakay siya sa eroplano naglalakbay naman ay ang isip niya.

Ano kayang ang ginagawa ni Zeno ngayon?

Kumain na ba ito?

Kahit ilang oras lang siya wala na mimiss na kay siya nito?

Ano kayang magiging buhay nito in the future kahit wala siya sa tabi nito?

May babalikan pa kaya siya sa oras muli siyang bumalik ng Pilipinas?

Zeno itong ginawa kung ito ay para din naman sa atin.

Kung talagang tayo ang para sa isat-isa kahit ilang taon ang dumaan may magiging daan upang tayo ay muling magkabalikan.