Ground Zero

’s Poin

room. Mabilis akong bumaba sa tahimik na palapag at saka dumiretso sa kusina. Binuks

ling pumunta sa stand kung sa’n naka-sabit ang aking jacke

bandunado na ang lugar dahil sa mga sapot at dumi

g beses ako sumubok bago pa ito tuluyang gumana. Napangisi ako nang is

aneho papunta sa pinaka-malapit na supermarket. Ang kalsada ay tahimik at na

umara sa aking lalamunan, pinipigilan akong lumunok. Ang mga kalapit na bahay sa subdivisi

ang nagkalat, pansamantala akong bumaba sa truck upang lumabas at

e team, naiwan ako sa subdivision kasama ang mga infected. Hindi kami iniligtas ng mga otoridad at hinayaan p

senteng tao na tulad ko isinama nila sa hindi pag-rescue. Masakit mang isipin ng

minds. Paxon is the second largest distr

named after the both two greatest scientists wh

bag sa mga pasyente na nilalabanan ang pinaka-malalang ca

kalapit na kontinente, naging masyadong kampante ang buo

raming na-infect, maraming namatay, maraming nagsakripi

lot. Because she’s been curing people, and spreading news at the same time. Whi

ni papa ang gobyerno sa pagpatay ng mga sibil na na-infect ng virus, d

sisyon ng aking ama. Dahil dito, isinama sila ng gobyerno sa Phyroa upang magligtas ng tao

sa akin. . . sa amin, hindi nila kami iniligtas. Simula sa araw na iyon ay isinumpa ko ang gobyern

gligtas sa amin sa lo

na ako. Pinatay ko ang radyo at makina. Pumikit ako at taimtim

uyang bumaba ng sasakyan. Isinuksok ko iyon sa likuran ng pantalon pero nanatili

ambad sa akin ang driveway na may bahid pa ng mga natuyong dugo at mga nagkalat na laman. Hindi ko napigilang takpan ng neckline ng damit ko ang aking i

utal. Hin

a makita pa ang kalunos-lunos na kara

ng buh

a nasa sahig. Naging maingat ako sa bawat pagkilos ko. The lights are switching to

kain. Perks of this catastrophe. Everything is fre

aagad ko iyong isinisilid sa dala kong backpack. Mas marami, mas maganda. Pagkain at tubig ang pinakakailangan ko. Hind

luskos mula sa pinakadulo ng mga estante. Patay-sindi ang mga ilaw

ero may kakaiba talaga. Parang hindi na lang iyon simpleng kaluskos. N

alon ko habang paatras na naglalakad patungo sa pintuan. Magagaan ang bawat hakbang ko

laruan rin ako ng kamalasan. Dahil kung swerte ‘yon, hindi ko

g kinuha ang balisong saka eskpertong iti