Marrying The Billionaire

"BELLE ASTARINA.. We have something to tell you," I suddenly heard my Mom's voice outside of my room while I am scrolling through my Facebook account.

My forehead creased as I went to the door to open it. Nang mabuksan ay mas lalong kumunot ang noo ko ng mapansin ang pangamba sa mukha ni Mommy. Hindi ko muna pinansin ang bagay na iyon at ngumiti lang sa kaniya, "What is it po?"

She looked away then sighed heavily, "Later anak.. We need to eat muna,"

I nodded kahit nagtataka ako sa ikinikilos ni Mommy, "Wait lang po. Mag-shower lang ako,"

She smiled a little before she leaves. I sighed. Ano kaya 'yung sasabihin nila? I shook my head. Bakit ba kinakabahan ako?

Pinagpaliban ko muna ang mga katanungan sa isip ko at nagtungo na lang ng banyo para mag-shower just what I said.

Nang matapos ay bumaba na agad ako at dumiretso sa dining area.

"Good evening, Mom, Dad."

My Dad looked at me seriously, and my Mom smiled a little.. I don't know why but I can see the sadness in my Mom's eyes. What's happening?

Tumayo si Mommy at naglakad papalapit sa akin, "Good evening din, anak. Halika, umupo ka na," she smiled so I just nodded before I sat on the dining chair.

The foods are ready, kukuha ka na lang ng kutsara at tinidor para kumain, but I didn't take the advantage to eat even though I'm hungry, bagkus ay lumingon ako ulit kay Mom at sinulyapan lang si Dad.

"Uh.." hindi ko alam kung paano ko tatanungin si Mom sa ganitong sitwasyon. Ang tahimik, but I still manage myself to ask, "Mom.. Are you okay?" I asked her.

She smiled then nodded, "Yes, anak.. Let's eat na."

Kumunot ang noo ko pero kumain na lang din ako. Habang kumakain ay walang nagsasalita sa amin. Nakatingin lang si Mom sa pagkain niya at minsan ay natutulala habang si Daddy naman ay sobrang seryoso ng mukha at kung saan saan tumitingin ang mata, iniiwasan ang mga titig ko sa kanila. Did something happen with.. him?

Nang matapos akong kumain ay naglakas ako ng loob na magtanong, "Mom.. Dad.. What happened? May nangyari ba kay Liam?" I asked, worriedly.

Liam is my younger brother. Nandito kami sa US para mapagaling ang kapatid ko. Yes, he has a disease. Coronary Artery Disease also called Ischemic Heart Disease. Masyadong malala ang sakit niya kaya kinailangan pa na'ming magpunta dito para ipa-gamot siya.

Mahal ang babayaran na'min para lang magawa ang surgery but for my younger brother, I will work hard.

Liam is just 6 years old... I want him to live more. I want him to be happy. I want him to achieve his dream..

Tinutulungan ko sila Mommy at Daddy na mag-trabaho. Sa ngayon ay parati na kaming busy sa pag-t-trabaho para makapag-ipon ng pera para sa kapatid ko kaya minsan ay mga isang oras na lang ang pahinga na'min. Sa isang oras naman na iyon ay binibisita na'min si Liam sa Hospital. And today is Sunday. Nabigyan kami ng pagkakataon na makapaghinga ng isang araw.

Mom sighed then looked away. Dad massaged his temple. Sa gano'ng galaw pa lang nila ay alam kong may problema.

Oh, god.

"Mom.. Dad.. What happened to him? Please tell me what happened!" tumayo ako kasabay ng pangingilid ng luha ko.

No.. Please no. Not my brother. Please, don't give him pain anymore.

Napasinghap si Daddy, "Your brother.." he swallowed hard, "His disease become worst.." Dad said as my tears started to fall, "Kailangan na niyang ma-operahan pero.. kulang pa ang pera na'tin.."

Nanghihina akong napaupo. Umiiyak na din si Mommy.

Oh, god. My brother.. my brother doesn't deserve this. He didn't deserve the pain.

Kung.. kung pwede ko lang kunin ang sakit niya at ipasa sa akin, ginawa ko na para hindi na niya maramdaman 'yung sakit pero kasi.. hindi pwede e.

I bit my lower lip. I always remembered his word...

"Ate.. M-Masakit."

I really wanted to cry. I really wanted, but I don't want him to see me crying.

I held his little hand, "Shh.. Ate's here, huh?" I kissed his forehead, "S-Saan ang masakit?" pinilit kong maging maayos ang boses.

"H-Here, Ate. H-Here." he pointed his chest as I saw the pain on his face, " I-It hurts, Ate.. I-It hurts. I-I can't.. I can't--"

I can't hold back myself that's why he saw me crying. I don't wanna see him like this. I don't want to hear those words. Its hurting me so damn much. Natigilan siya ng makita akong umiiyak. Then he cried too so I tried to stop myself from crying but I.. just can't.

He caressed my cheek, "A-Ate.. D-Don't.. D-Don't cry.. D-Don't cry, Ate.. D-Don't." ilang beses siyang umiling sa akin, "A-Ate is.. s-strong... L-Liam.. 's.. s-strong.... A-Ate.. D-Don't cry.. D-Don't.. Please?"

I nod my head multiple times as I kissed his little hand, "A-Ate will not cry, baby... Y-Yes, Liam is strong. L-Liam.. will fight... Shh.. Don't cry na. Tahan na, huh? I love you.. Shh."

"What are we going to do, Dad.. Mom?" nawawalan na ng pag-asang tanong ko habang umiiyak.

Dad sighed heavily. "Ito na lang ang tanging paraan para mapa-opera na'tin ang kapatid mo, Astarina. At wala kang ibang magagawa kundi sundin ang gusto ko." he suddenly said. Napatigil ako sa pag-iyak at nag-angat ng tingin sa kaniya. Nagpatuloy pa rin sa pag-iyak si Mom.

"W-What is it?" I asked, nabubuhayan ng kaunting pag-asa.

He looked away and took a deep breath before he looked at me straightly in my eyes, "You need to marry, Charles Aelius Walton." sabi ni Dad sa malalim na boses na nagpatigil sa akin.

"A-Ano?!" hindi makapaniwalang singhal ko.

"Yes."

Napatayo ako at tinignan si Mom. She's still crying at alam kong narinig niya ang sinabi ni Dad pero hindi man lang siya nagsalita o tumutol! She already know this?! Kaya ba gano'n ang inaakto niya kanina nang tawagin niya ako para bumaba?

"What the hell, Dad?! I can't marry him!"

Hinding-hindi ako magpapakasal sa lalaking 'yon! Ni-hindi ko nga kilala ang taong 'yon! At isa pa gusto kong maikasal sa lalaki na talagang mahal ako!

"You will marry him, whether you like it or not.." Dad looked at me with full of authority, "Nahanda na na'min ang kasal niyo at bukas na bukas ay uuwi ka na sa Pilipinas para maghanda sa kasal niyo sa susunod na linggo." sinabi iyon ni Dad sa desididong boses at wala ng balak umatras pa!

What?! Naihanda na nila ang kasal without my answer if I will agree to that fucking arrange marriage?!

"Naririnig mo ba ang sarili mo, Dad?! Ipapakasal mo ang anak mo sa isang tao na hindi ko man lang kilala! Paano ka makakasiguro na mapagkakatiwalaan siya?! Dad!" nanghihina kong sinabi ang tawag ko sa kaniya, "Yes! Wala ng ibang paraan para mapagamot agad ang kapatid ko pero h'wag naman sanang ganito!" I cried more.

Naiiyak na tumingin sa akin si Mommy, "Anak.. Hindi rin na'min 'to gusto pero ito na lang ang paraan para mapagamot ang kapatid mo. Please.. for your brother, you need to marry him." Mom said while looking at me hopefully.

"Hah!" napabuga ako ng malakas na hangin at sinapo ang buong mukha. Hindi ako makapaniwalang magagawa sa akin 'to ng mga magulang ko. Paano nila nagagawang ipagkatiwala ako sa isang lalaki na--hindi ko man lang kilala! At sa pagkakaalam ko ay wala silang kaibigan na ang apelyido ay Walton! So ibig sabihin lang nito ay kakakilala lang nila sa kanila tapos ipapagkatiwala na nila ako sa lalaking 'yon?!

Umiling ako, "I.. I can't marry.. him, Mom. I don't want to get married to someone I didn't know." pahina ng pahina ang boses ko habang umiiyak. Kung kinakailangan kong mag-trabaho magdamag para makaipon ng pera para sa surgery ni Liam ay gagawin ko basta hindi ako magpapakasal sa Charles na 'yon!

"Rina.. please.. For your brother. Please?" lumapit sa akin si Mom at niyakap ako saka hinalikan sa tuktok ng ulo, "H'wag mong isipin na hindi ka na'min mahal dahil ipapakasal ka na'min kay Charles, huh?" she cried again, "Rina.. I know Charles. He's kind. You don't need to worry about him.. At kung may gagawin man siyang masama sa'yo... Hindi ako magdadalawang-isip na paghiwalayin kayo." Mom assured me while caressing my hair.

I shook my head while crying, thinking of my brother's situation. Ito na lang ba ang tanging paraan? Pero.. ayoko.. ayoko pang makasal. I hate arrange marriage. I fucking hate marriage, "But I.. I just can't.. marry him.. Mom." I looked disapprovingly at my Dad who's now looking at the door of our mansion. Binalik ko ang tingin kay Mom, ipinapakitang ayoko pa talagang makasal.

She smiled sadly, "I know it's hard for you. But you need to do this..." she wiped my tears, "I'm sorry for being selfish, anak. G-Gusto ko lang namang gumaling ang kapatid mo."

Hindi ako nakasagot at umiyak lang.

Liam.. My brother...

Do I really need to marry that man just to help my brother..?

Nagbaba ako ng tingin at nag-isip-isip. Gusto ko rin namang gumaling ang kapatid ko, gusto ko nang makita ang ngiti sa labi niya. Tama bang magpakasal ako sa lalaking 'yon?

I closed my eyes and took a deep breath. This is for you, Liam. Ate will do anything to ease your pain. Ate will do anything kahit ang pinaka-ayaw ko pang mangyari sa buhay ko, "O-Okay.. I will marry him for my brother."

I sighed. I can't imagine myself getting into this situation of needing to marry a man I doesn't know just to help my brother.

–

A | N : Sorry for the wrong grammar. You can correct me po, hehe. Thank you for reading! I hope you like it.