First person point of view
"Mom! I want that!" Turo ng isang batang babae sa kaniyang nanay ng isang teddy bear.
Ngunit ang sabi ng kaniyang nanay lang ng kaniyang nanay ay "Anak, unahin muna ang kailangan bago ang gusto, may tamang panahon para diyan." Kaya naman napaiyak ang bata at pumunta kung saan.
Habang naglalakad at umiiyak siya may nakabanggaan siya.
"Sorry po," pag hingi niya ng pasensya sa nakabanggaan niya habang umiiyak.
"Bata, napano ka? Bakit ka umiiyak?" tanong ng isang batang lalaki sa batang babae.
"Hindi kasi ako binilhan ng teddy bear ni Mommy." Naiiyak na sabi ng batang babae.
"Hayaan mo, bata. Huwag ka ng umiyak, you can get what you want in right time. Okay?" sabi ng isa pang lalaki na palangiti.
"Oo nga bata, by the way anong pangalan mo? Ako si Hart at siya naman si KD," sabi ng nagtanong kung ayos lang ba ang batang babae. 'Mukha siyang misteryoso.' sabi ng batang babae sa isipan niya.
"Ah ako si Kyla," pakilala ko sa kanila.
"Hart! KD! Uuwi na tayo!" tawag ng isang matandang babae sa dalawang lalaki na si Hart at KD.
"Sige, Yaya! Sandali lang po," sabi nilang dalawa.
"Bye, Kyla!" sabi nilang dalawa kay Kyla. "Sana makita kita pagtanda natin. Ikaw yung gusto ko na maging girl friend," sabi pa ni Hart kay Kyla.
"Ano ka ba, Hart. Ako 'yung magiging boyfriend ni Kyla," sabi naman ni KD.
***
Minsan ganiyan din sa tao, sa kapaligiran. Hindi lang sa mga bagay at pagkain. Sometimes we need choose between what we want to do and what we need to do.
Just like what happened to them...
Hinayaan muna ang gusto nila para sa kailangan nila.
Hinintay ang tamang panahon para sa gusto nila...
Dahil ang paghihintay, ibig sabihin pagmamahal.